Het kantoorgebouw van de ‘Eerste Hollandsche Levensverzekerings Bank’ is door de architecten H.H. Baanders en Gerrit van Arkel ontworpen in de stijl van de Jugendstil of de Nieuwe Kunst.

Als het kantoor in 1905 gebouwd is, is het met zijn hoogte van 37 meter een van de eerste door particulieren gebouwde ‘kantoortorens’ in Nederland. Hoewel de zwart- en grijskleurige natuursteen anders doet vermoeden is, heeft het gebouw een betonskelet waardoor de muren niet zo dik hoeven te bij deze hoogte. Maar het verwerken van beton is allemaal nog nieuw, het gewapend beton wordt geleverd door Bureau Technique Central te Parijs en uitgevoerd volgens het systeem Hennebique.

In 1957 is er een kleine uitbreiding aan de Keizersgracht door C.B. Posthumus Meyjes Jr. In 1968-1969 wordt het gebouw aan beide zijden uitgebreid, waarvoor de Keizersgracht 176 en Leliegracht 33 worden gesloopt. Deze uitbreiding is naar ontwerp van architect C. Wegener Sleeswijk. Deze uitbreiding gebeurt in een stijl die aansluit bij de Jugendstil vormentaal van het oude ontwerp. Wegener Sleeswijk gebruikte in zijn ontwerp bijvoorbeeld dezelfde materialen. Het oudste op de hoek gesitueerde deel is zes verdiepingen hoog, de nieuwere bouwvolumes aan de zijkanten zijn minder hoog en sluiten goed aan op de historische bebouwing aan weerszijden. Het oudste gedeelte wordt afgesloten door een met koper bedekt ojiefvormig schilddak dat met koper is bekleed en bekroond is met een decoratief ijzeren nokhek. Bij wijze van reclame staan in het nokhek de goudkleurige letters E.H.L.B. Het mozaïek boven in de ‘kantoortoren’ toont een beschermengel met twee andere figuren: personificaties van de beschermende taak van een levensverzekeringsmaatschappij. Aan de zijde van de Leliegracht gaat de uitgekraagde erker over in een opengewerkt torentje.